De Week van Mediawijsheid is een initiatief van Mediawijzer.net, onderdeel van Kennisnet. Mediawijzer.net wil, zoals de naam al zegt, mensen Mediawijs maken.
Dat kwam goed uit, want dit wilden Anne en ik ook! Ter afsluiting van deze cursus kregen we namelijk de kans om onze opgedane kennis en ideeën in praktijk te testen door in samenwerking met een (1.0 of 2.0) instelling een 3.0-project uit te voeren.
Na wat rond neuzelen stuitte Anne op de 'Week van Mediawijsheid'. Nadat ze mij hierin had geïntroduceerd zat ik ook in mijn pootjes te klappen. Dit was precies wat we zochten!
De week van de mediawijsheid is een initiatief wat mij meteen enthousiast heeft gemaakt. Het leek me dan ook ontzettend tof om hier wellicht iets mee te kunnen doen in het kader van de eindopdracht van de cursus. Gelukkig kregen we van mediawijzer.net, die deze week organiseert, een positieve reactie op onze mail en zodoende zijn we nu bezig met een heel interessant onderzoek.
In deze week organiseren bibliotheken activiteiten met betrekking tot het gekozen thema, dit jaar is dat 'stijl van leven'. Om deze week te optimaliseren proberen wij door middel van enquêtes een inventarisatie te maken van mogelijke samenwerkingsverbanden. De uitkomsten zullen wij vertalen naar een inspiratieproduct. Dit is even een heel korte uitleg, iets meer staat nog hier.
Medelezers, ik moet jullie iets vertellen. Er is een diagnose bij me gesteld. Ik stond er nooit zo bij stil; denkend, mij overkomt zoiets niet. Ik ben sterker dan die anderen. Ik heb ook altijd heel erg mijn best gedaan om gezond te leven en goede dingen te doen. De laatste jaren merkte ik echter enkele veranderingen in mijn tot dusver gewone leventje, maar ik heb er nooit bij stilgestaan dat het kwaad kon ('Het gaat wel weer over, morgen is het vast beter', je kent het wel)
Natuurlijk komt het altijd onverwachts en ben je er eigenlijk nooit zo mee bezit totdat de ware diagnose wordt gesteld, maar dit was toch wel ernstiger dat ik ooit heb kunnen denken. Uit een drie-daagse zelfanalyse, is er het volgende bij me geconstateerd:
Niet zomaar verslaafd, maar smartphone-verslaafd, 3.0-verslaafd. De symptomen zijn duidelijk en op het eerste gezicht denk je: pff dat overkomt me niet. Maar vergis je niet; het sluipt er gemakkelijk in.
Het gekke is dat ik hier altijd op tegen ben geweest, maar er langzaam toch in meegesleurd ben. Overal zijn mensen bezig met zichzelf, hun eigen dingetjes. In de bus, in de trein, op de fiets en zelfs in de auto (ook al is dat strafbaar!): over zijn mensen bezig met hun Blackberry, smartphone of laptop, als het maar media is.
Jerry Seinfield over Blackberry-users
Het leven draait steeds meer om social media en het bijhouden van jou wereld, dingen die je interessant vind. Kranten zijn al verouderd nog voordat ze gedrukt zijn en het NOS loopt ook altijd achter, want zodra de uitzending begint, zijn er alweer honderd dingen gebeurd waar de wereld mee bezig is. Het individu is iedereen altijd en overal een stapje voor, allemaal tegelijk.
Omdat het kan.
Omdat het 3.0 is.
Omdat iedereen het doet.
Omdat een smartphone gaat waar jij gaat.
Je hoeft niet meer naar een computer te zoeken of naar internet, want het komt voortaan in pocketsize. Media to-go. En het werkt, ook voor jou. MITS je het goed gebruikt.
Ook bedrijven strijden tegen grote gruwelen, om 3.0 te veroveren en vooral niet achter te blijven. Maar dat is nog niet zo makkelijk als het lijkt.
Mediawijze man Rudy van Belkom, de persoon achter TINK!, snapt dit en brengt ook een typische paradox aan het licht:
"Wat je online doet, wordt hetzelfde beoordeeld als in real life en dat krijgen we steeds meer in de gaten. ... Wat we online met elkaar delen, wordt in real life vaak als ongepast en vreemd ervaren." (Van Belkom, 2011)
Consumenten worden verwend, ze pikken niet meer alles en krijgen zelfs allures! Het is niet snel meer goed. Daarom zou ik bedrijven willen doorverwijzen naar de Succesformule voor social media. Doe er je voordeel mee en ken uw consument:
We krijgen het allemaal katsbenauwd wanneer we aan de gevaren van social network en 3.0 denken. Zo zijn de gevaren van privacy en de laatste vijand; the Ignorance. Gelukkig is deze blog wat vrolijker. 3.0 biedt, naast allerlei gevaren, ook nieuwe kansen tot ontwikkeling. Mijn snorharen beginnen te jeuken bij de gedachten aan informeel leren (of zou er ergens kattenkruid in de buurt zijn?): 3.0 is ook retro!
Leeractiviteiten (Simons, 1991)
Informeel leren kan iedereen en het zit in (bijna) alles. Het bestaat dan ook al zolang de natuur (de wereld) bestaat. Kittens leren bijvoorbeeld spelenderwijs jagen, om later voor hun eigen eten te zorgen of vol trots een offer te kunnen schenken aan hun meerdere (jaja, dat dode vogeltje waar we zo nu en dan mee aan komen zetten). En wat dacht je van kleine kinderen die Vadertje en Moedertjespelen? Allemaal ten behoeven van het latere leven. Maar zoals bij alle trends wordt er nu ook een eigen draai aan gegeven. Er wordt nog altijd veel onderzoek gedaan naar het informeel leren en zo is het concept gamification ontstaan. Het begrip slaat op het Engelse 'games' (blijkbaar klonk spelificatie niet zo lekker in de oren). Door gebruik van game design technieken en 'game thinking' bij non-game applicaties wordt het leerproces leuker en efficiënter. ('makkelijker kunnen we het niet maken,...').
Avondje bijkletsen met je vrienden... juist.
Een tijdje terug was dé hype op smartphone-gebied de game WordFeud, een boeiende social scrabble app. Een recenter, en ook populairder, voorbeeld is DrawSomething(Free*)waar ik persoonlijk zelf nogal aan gehecht ben op het moment. Het is simpelweg 'pictionary op je smartphone'. Je tekent iets, stuurt het door naar je vrienden of anonieme tegenspelen en die moet het raden. Wordt het geraden, dan krijg je zogenaamde coins, waarmee je, als je er voldoende hebt, kleuren bij kunt kopen. Simpeler kan een reward-system bijna niet, want zeg nou zelf; wat kun je met een extra kleur blauw in je leven?! Gamification is een heilige graal voor verbintenis met gebruikers(?). Of een avond je met je vrienden er nog echt gezelliger op wordt..?
"Videospellen bergen een door programmeurs verfijnd systeem van dwang in zich, dat de speler als een digitale sater verleidt telkens opnieuw naar het spel terug te keren. Dr. Paul Howard-Jones ziet mogelijkheden om dwangmatig spelen van een vervelend maatschappelijk probleem om te buigen in een kans voor het onderwijs. Hoe groter de betrokkenheid van kinderen bij een les, hoe groter het gevoel beloond te worden als ze slagen, met een betere ontwikkeling van de hersenen als lange-termijngevolg.” (Terpstra, 2012)
Dit heeft ook Maurice de Hond begrepen. Het idee dat zijn dochtertje van bijna vier naar een 2.0-school zou moeten, trok hij niet. Daarom bedacht hij de Steve Jobsschool; een school waarin informele onderwijsmiddelen (lees: een iPad) ingezet om de voordelen van het informeel leren naar de klaslokalen te brengen. Zie de video voor verder uitleg.
Het ziet eruit als een ideale 3.0-onderwijsconcept, maar toch ben ik niet overtuigd. Noem me ouderwets, maar ik ben van mening dat kinderen dingen op school leren die zelf 100 iPads niet kunnen vervangen. Denk aan samenwerken, sociale contacten, nieuwsgierigheid, ambitie en zo kan ik nog wel even doorgaan; allemaal eigenschappen die je in het echte leven (dus niet het virtuele) leert. Als de klas er net zo uit gaat zien als het etentje met vrienden (afbeelding), zie ik weinig beweging in onze nieuwe generatie.
Na het menselijk lichaam, is nu de menselijk geest aan de beurt. De menselijke geest maakt een enorme groei door, door toedoen van de informatiarevolutie, zo stelt Manuel Castells in zijn The information age: economy, society and culture. Men is steeds meer bezig met de identiteit, het zichzelf zijn, op individueel, maar ook op collectief gebied.
Beware of the Ignorance
Tegenwoordig wordt ons leven en dus onze samenleving heel erg afhankelijk van het netwerken. Deze samenleving biedt en creëert meer kansen dan ooit tevoren, maar brengt ook een grote vijand met zich mee. Er ontstaat een sterkte tweedeling, die ik graag the Competence en the Ignorance noem: zij die het bij kunnen benen en zij die dat helaas niet kunnen.
Het lijkt een duidelijke grens, maar the Ignorance heeft niet zoveel met grenzen. Er wordt niet iets bedoeld zoals de Derde wereld, maar iets veel groters: de grenzen zijn overschreden. The ignorance ligt overal op de loer en laat zich niet tegenhouden door landelijke grenzen. Hij laat zich niet zomaar vastgrijpen, want hij heeft geen specifieke vorm, waardoor hij moeilijk is aan te wijzen. Het voedt zich zowel met landen, gebieden, buurten en zelfs met individuen: iedereen kan slachtoffer zijn.
Vooral in tijden van crisis, waarin mensen veel eigenlijk behoefte hebben aan een zondebok, is dit lastig. Castells richtte (daarom?) naar aanleiding van het begin van de crisis in 2008 met enkelen anderen the Aftermath Networkop. Veel mensen, en ook hijzelf, zien de crisis als een truc van de financiële sector. Zij zou namelijk de crisis als een mogelijkheid zien om financieel meer macht te verwerven.
"...the crisis was the result of of the same sources that led to the rise of global financial capitalism (deregulation of financial markets, greed, consumerism). ... As a result of growing insecurity and fear, people are reacting both with anger and with alternative projects of hope." (Castells & Van der Haak, z.d.)
"Even rock stars are entitled to privacy." (Michael Novak)
'Even people are entitled to be rockstars...' (lapjespoes)
Overal komen discussies naar boven over de waarde van privacy binnen social media en binnen Samenleving 3.0. "Bestaat privacy nog wel?" lijkt een eindeloze discussie, vergelijkbaar met de welles/nietes-discussie over de evolutietheorie van @cdarwin (jaja, deze beste man doet ook vrolijk mee aan 3.0)
"People have really gotten comfortable not only sharing more information and different kinds, but more openly and with more people... That social norm is just something that has evolved over time." (Mark Zuckerberg, 2010)
Privacy heeft inderdaad een enorme ontwikkeling doorgemaakt toen het in de jaren '50 in Nederland terecht kwam. Rechten m.b.t. privacy zijn netjes opgesteld in het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens. Er wordt een onderscheid gemaakt tussen absolute en relatieve mensenrechten. De tweede kunnen door de staat worden beperkt, bijvoorbeeld:
"het recht op vrijheid vervalt als iemand door de rechtbank veroordeeld is tot gevangenisstraf. En het recht op vrije meningsuiting vervalt als iemand daarmee discrimineert."
Met de komst van o.a. social media wordt privacy ook 'relatief'. Mensen plaatsen vrijwillig informatie op een domein waarvan ze weten dat het openbaar is. Alles wat je ooit gepost hebt, valt terug te halen. Er zwemmen genoeg tech-sharks rond in het internet. Dus in dat opzicht wordt privacy zoiets als:
'het recht op privacy vervalt als iemand (vrijwillig) zijn leven op het openbare internet gooit.'
Niet heel gek als je het mij vraagt, maar zeker wel beangstigend en reden tot nadenken.
Voor dit college moesten we allemaal de rol van zo'n tech-shark aannemen en een willekeurig, mits onbekend, iemand gaan uitpluizen. Heel interessant en een echte uitdaging, zou je zeggen. Niet dus. Nouja, bij sommigen dan. De meesten hadden wel Facebook, Twitter, LinkedIn of, dankzij #uvtmw12, Yammer dus er was over het algemeen genoeg te vinden om een Wikipedia-pagina van te maken.
Persoonlijk vond ik het nogal eng; ik gebruik mijn social media eigenlijk vooral om foto's te bewaren en crap te posten, that's no biggie, maar ook om dingen voor mezelf op een rijtje te zetten. In die zin zijn mijn social media, heel naïef, een soort levensboek. Ik kreeg het dan ook kats-benauwd bij het idee dat iemand mij helemaal zou uitpluizen; sommige dingen houd ik liever binnen bepaalde kringen..
Kunstenaar Niklas Roy(gelieve helemaal naar rechts te scrollen, LOL) had een creatieve oplossing voor het privacyprobleem (of het werkt, is een tweede)
Mark Zuckerberg, medeoprichter van Facebook (en de ondergang van privacy), heeft wel een punt wanneer hij zegt dat privacy niet langer een sociale norm is. Dat zogenaamde techsharks met kwade bedoelingen jouw leven op zijn kop kunnen zetten, dat moeten we dan maar voor lief nemen. Zoals in de film The Social Network duidelijk werd:
Ieder mens is verschillend. Groot, klein, licht, donker, dik, dun, rood, bruin, blond, zwart, roze, blauw, paars et cetera...
Ook als het om leren gaat, bedacht Kolb. De één kijkt graag de kat uit de boom, de ander pakt gelijk de kat bij de staart, weer een ander knoopt liever alle touwtjes aan elkaar vast en dan heb je óók nog degene die graag op zijn kin leunt. Die laatste ben ik zeker niet...
fig. 1
Ik een doener met neigingen naar het dromen. Dit blijkt uit mijn leerstijl-grafiek (fig. 1), welke gebaseerd is op de leerstijlen van Kolb.
Op een andere test kwam echter ook de beslisser in me om de hoek kijken.
Het is heel goed mogelijk dat er verschillende uitkomsten zijn, omdat alle vier de types aan elkaar gerelateerd zijn. Volgens Kolb moeten we ze ook niet los van elkaar zien, maar meer in elkaar overvloeiend als in een cirkel.
Beiden uitslagen passen wel bij me, denk ik. Problemen bekijken van zoveel mogelijk verschillende kanten, voor ik overga tot een oplossing; maar daarnaast voorkeur voor een snelle, effectieve aanpak; en toepassing van de stof in de praktijk en eigen ervaringen.
#durftevragen
Een #durftevragen sessie zou de theorieën van Kolb moeten illustreren, maar het ging nog verder dan dat:
Alle vier de types hebben allerlei dingen gemeen. Dit bleek uit een kleinschalig 'onderzoek' onder zo'n 30 studenten van de cursus #uvtmw12. Hoewel ieder type de nadruk legde op zijn 'expertise', waren er zeker ook gelijkenissen. Ik zet ze op een rijtje:
Algemene introductie in de sociale media;
Een (duidelijk) doel of nut aantonen;
Integratie van sociale media liever één voor één dan in één keer alle acht.
3.0; eens een vage beschrijving van wat een utopie leek te zijn, nu een onontkoombare, toekomstige werkelijkheid. Dit was de conclusie die ik trok na kennis gemaakt te mogen hebben met deze instellingen:
Seats2Meet. Ooit van gehoord? Dat komt nog wel, zult u zien. Seats2Meet is het een innovatief business-concept: het biedt online én offline werkplekken voor ontmoetingen, werkgelegenheid, co-creaties, kennisuitwisseling, ideeën, innoveren, inspireren en versterken. Door organisaties te verbinden met Z(z)P-ers, geven ze de samenleving een nieuwe vorm met nieuwe waarden.
@S2M zit verspreid over heel Nederland en via de site kun je werk- en/of ontmoetingsplaatsen reserveren in de buurt. Niet alleen werkplekken, ook sprekers zijn te vinden via de site en tevens te 'reserveren' voor je bijeenkomst. S2M past zich, mede door de mobiliteit, dus geheel aan aan de behoeften van de gebruikers. Je kunt ze ook met verschillende social media volgen, zodat je op de hoogte blijft van nieuws, ontwikkelingen en vestigingen. De Moor (2011) pleit ook voor zoiets dergelijks, maar dan in de vorm van bibliotheken. Bibliotheken zouden zich moeten vestigen in de fysieke, maar zeker ook in de digitale omgeving. Het zijn namelijk dé omgevingen waar kennis wordt verspreid en gedeeld: "
De bibliotheek is immers een van de plaatsen in de stad waar kennis wordt gedeeld en waar kennisprocessen worden geïnitieerd, gevolgd en gefaciliteerd. ... De bibliotheek als stadslab." (De Moor, 2011)
"De bibliotheek als stadslab", dat klinkt me als muziek in de oren. Juist nu, in een tijd waarin de bezuinigen veel problemen met zich meebrengen, moet het hooft boven water gehouden zien te worden. Bibliotheken zouden moeten fuseren tot één groot lab, vol kennisuitwisseling en als bron van nieuwe kennis. Een dergelijk, kleinschalig concept wordt al uitgevoerd binnen regionale bibliotheken: zo zijn de bibliotheken van Maasland gefuseerd en kan ik nu in de bieb van Heeswijk-Dinther, waar ik woon, zelfs boeken bestellen uit de bibliotheek van Tilburg. Dit is uiteraard nog de 2.0-fase, als je het mij vraagt, want er is nog altijd maar een beperkt aantal boeken beschikbaar en er gaan nog enkele weken overheen voor ik mijn gewenste boek in bezig heb. Maar ze zijn op de goede weg: de bibliotheek als een bottom-up maatschappelijke voorziening, in plaats van een top-down institutionele instelling.
Maar er is meer:
Een ander teken van 3.0-leven wordt gegeven door het Tilburgse concept Incubate, wat lijkt voort te borduren op De Moors (2011) experince economy. Mensen willen beleving; informatie en kennis moeten een beleving zijn. Verschillende prikkels moeten de mensen geïnteresseerd en scherp houden. Social media zorgen bijvoorbeeld voor veel verschillende soorten input, meningen en nieuws waarmee ze de mensen in de 2.0-fase als het ware bombardeerden; zover zelfs, tot de kat in het garen zat... Tegenwoordig zijn we er echter aan gewend, dus hoeven we niet meer te mauwen. O ja, toch wel: we zijn nu zó gewend aan het ontvangen van duizend prikkels, dat we bijna in slaap vallen als het er minder zijn. We hongeren naar meer prikkels, meer beleving, meer informatie (maar laat ons niet te langen teksten lezen, dan kunnen onze tere hersentjes al lang niet meer aan!): gewoon méér! Natuurlijk maken bedrijven hier gebruik van door het menselijk gevoel te exploiteren: beleving en prikkels, hoe meer hoe beter, worden op de markt verkocht als zoete broodjes. Desalniettemin, Incubate lijkt aan de Moors experience economy te voldoen. @IncubateTilburg is een festival, georganiseerd voor, door en met de bezoekers. Uiteraard zit er een organisatie achter die alles draaiende houdt en controleert, maar het festival wordt geheel van buitenaf (bottom-up) ingevuld door... nouja, net wie interesse heeft. Ken je een leuke band, weet je een leuke biografie? Stuur het naar Incubate en zij proberen zo goed mogelijk aan jouw wensen te voldoen: de line-up en invulling van het programma en de website zijn dus in handen van buitenstaanders. Mensen met grote behoeften aan prikkels kunnen hier dus hun ei goed kwijt: zoek informatie over je favoriete bands en post het op de site; een eindeloze bezigheid, als je wilt. Op deze manier maak je met zijn allen een festival waar je trots op kunt zijn: 'Independent [en experienced] Culture'.
Waar het dus op neerkomt is dat het leven in de 3.0-samenleving meer van je vraagt dan je zou denken. Je moet (en wilt!) participeren; hier met die prikkels, hier met dat gevoel! Op die manier worden we met zijn allen organisators, ontwerpers, en zelfs meesters in eigen omgeving. "Doe wat je lekker vindt", zeiden de wijze, vooruitziende mannen van Luie Hond. "Doe wat je lekker vindt", en dat doen we; lekker 3.0.
meow.
ps: Deze opgroeiende poes heeft haar Twitter-account kunnen koppelen aan haar blog. 3.0; eat your heart out!
Edistorm-wat? Yes, zó geïntegreerd ben ik dus al in #samenleven3.0. Ik ben in bijna elke vorm van social media die er op het moment een beetje toe doet theoretisch 'actief'', maar mijn kattenkop is in het vorige niveau blijven hangen, dus dat 3.0-multitasken ging me niet erg goed af... Excuses aan @hvdriel. (deze error is inmiddels trouwens opgelost: zowel @edistorm als de eerste @brainstorm zijn aangemaakt en tevens heb ik op mijn bureau een to-do-lijstje hangen met daarop mijn nieuwe vaste rondje 'mediëren').
Ook ging er een belletje rinkelen toen ik ein-de-lijk achter de ware bedoeling kwam van deze blogs: aha!
Mijn eerste blog was een spannend uitprobeersel: kan ik dit, hoe werkt dit en vind ik het leuk? Niet één keer kwam het bij me op waar dit uiteindelijk naartoe moest gaan, maar nu ik het weet, ga ik er gewoon weer met goede moed tegenaan. Weg 2.0, hallo 3.0. En nu écht! (hoop ik).
Zoals je leest, is deze poes niet voor één gat te vangen en heeft zijn zinnen gezet op de 3.0-wijsheid. Het wordt steeds leuker en interessanter. Ook zie ik er steeds meer het nuttige van in. Ik herkende mezelf bijvoorbeeld erg in het ARIA-patroon @hvdriel had geïntroduceerd. In het begin wilde ik het neusje van de zalm van alle nieuwe media: wat een amazement. Al snel, echter, had ik mijn vaste media (medium..) gevonden en maakte de nieuwsgierigheid het plaats voor resistence. Waarom overal online zijn, kost alleen maar moeite en wat is er mis met het oude (herkenbaar, niet?). Imitation is het derde stadium. Het nieuwe medium zal sterk lijken op oudere media (vergelijkbaar met 2.0). Dit nieuwe, geaccepteerde medium ontwikkelt zich met eigen kenmerken, waardoor het zich gaat onderscheid van de andere 'oudere' media. We kunnen er niet meer omheen en accepteren we het dan maar, tot het nieuwe medium op zijn beurt weer verouderd en we klaar zijn voor een nieuwe amazement.
Een ander patroon waar we kennis van mochten nemen was het veranderingsmodel van Charles Leadbeater: 'We think' als nieuwe organisatiestructuur. De ethiek van massaparticipatie wordt onze toekomst. Radicaal Informeel zoude ideale 3.0-situatie zijn waarin wij het podium overnemen.
Een mooie, verduidelijkte vergelijking maakte @IncubateTilburg in de bijeenkomst Professional 3.0, a.k.a. #prof3. 'Howling Mad' Murdock, hoe gek hij ook lijkt, zorgt in the A-team voor vernieuwing, een nieuwe kijk op dingen en slaat zo een hele andere weg in, waar de anderen nog niet over hadden nagedacht.
"In the past you were what you owned... now you are what you share." (Leadbeater, z.d.) Deze uitspraak vond ik erg interessant, omdat het waar is. Overal is kennis en over zijn ideeën, inspiratie en creatie, welke we kunnen delen: mass innovation. Mensen houden ideeën niet meer voor zichzelf. Ze communiceren met anderen en willen erkenning voor wat ze doen. Dit past perfect in een democratie, waarin iedereen in principe een stem heeft, maar die nu nog (2.0) wordt 'onderdrukt' door een klein instituut, namelijk de overheid. Als dat eenmaal weggevaagd is, blijft het volk over met de stem, de ideeën, de kennis en de innovatie. Wij zijn de toekomst. Of de utopie?
We gaan verder met waar we gebleven waren en maken een reis: van de 'eenvoudige' wereld naar de complexe mediale wereld; van 1- naar 3.0; van 'top down', naar 'bottom up'...
Het eerste wat me (positief) opvalt, is dat Van Driel, hoe 3.0 deze man ook is, aan powerpointrecycling doet. Als een déjà vu kwam de 1.0 muziekwinkel weer voorbij en dat deed een belletje rinkelen: Programma Professional 3.0. Daar ging het ook over de ontwikkeling naar de 3.0-samenleving. Maar het blijkt dus dat, hoewel 3.0 de toekomst is, ook 1.0 nog steeds zijn waarde heeft, bijvoorbeeld in de powerpoint. Kennis overdragen blijft dus nog steeds erg belangrijk, wat ik als positief op de cursus ervaar.
De reis van 1.0 naar 3.0 begint dus in de muziekwinkel: van platenzaak naar Youtube en Spotify. Zeker een verbetering, al ga ik de geur van oude platen wel missen in de digitale wereld... Eigenlijk, denk ik dat we veel van de wereld gaan missen in de 3.0-samenleving. Als alles zich op zo'n simpel schermpje (zo eentje als waar u nu naar zit te kijken) afspeelt, wie kijkt er dan nog naar buiten, naar de vogeltjes, naar de bomen, naar mensen?
Berkeley
Volgens de beroemde perceptie-theorie bestaat iets alleen maar als er iemand is om het waar te nemen. RT @GeorgeBerkeley "esse est percipi". Denk daar maar eens over na.
Hoe dan ook, na de huidige 2.0 komen we allemaal in een (roze?) 3.0-Cloud terecht, waarin iedereen wat te zeggen heeft. Weg elite, hallo Jan, Kees, Anne, Kim, Lapjespoes, Jumbo... en "We doen / leren / maken / zoeken / vinden / halen / brengen het zelf wel". Of iedereen die wat wil zeggen ook iets interessants te vertellen heeft, dat maakt niet meer uit: in deze wolk zijn alle katjes grauw.
En we zijn al op weg naar deze Cloudrevolution. Over schiet de 3.0-gedachte uit de grond, schoppend tegen de elite, op ieder niveau; van Occupy en Wikipedia tot Crowdfunding en Wikileaks. We geloven niet meer zomaar wat iedereen zegt en we worden dan ook steeds wijzer, als het goed is. Zo wijs, dat we de 1.0-instituten hoofdpijn bezorgen. Welkom in 3.0: "Het geheel van kennis, vaardigheden en mentaliteit waarmee burgers zich bewust, kritisch en actief kunnen bewegen in een complexe, veranderlijke en fundamenteel gemedialiseerde wereld." (Van Driel, 2012: col.2)
We worden onze eigen leermeester en onze idealen uiten we stiekem, onzichtbaar, virtueel. Ook ontwikkelen en differentiëren we onszelf van anderen op onze eigen manier, met onze eigen tags. We zweven boven de politiek, want iedere partij heeft wel een tag die ons aanspreekt. En als 3.0 érgens een error bevat, is het wel in kiezen, want daar doen we natuurlijk niet meer aan. De laatste (?) stap: durven we onze mechanische bril af te zetten en alles los te laten? Het zijn lange wegen, vol obstakels: op naar Rome! Ik ben er klaar voor, denk ik. U ook?
We zullen meesters van onszelf worden, althans in onze eigen vertrouwde, virtuele wereld. Maarja, als katten muizen, mauwen ze niet. Dus of we in die grote wolk sardientjes zullen opvallen of gehoord zullen worden in de echte wereld..? Dat zou 'meester' Berkely aan onze eigen inzichten overgelaten hebben. De tijd zal het leren. 'We have much to learn, young grasshoppers.'
Ronald van den Hoff is, naar mijn zeggen, al zo'n meester; namelijk meester van participatie in 3.0. Naast dhr. Hans van Driel uiteraard. Hij is (mede) oprichter van 3.0-instellingen als Seats2Meet en Mindz en heeft een heldere visie over de veranderingen die spelen en gaan spelen binnen onze (2.0-)maatschappij. In onderstaand filmpje legt hij deze veranderingen uit en heeft, als je het mij vraagt, een helder verhaal.
Deze uitspraak wordt een beetje uit zijn context gehaald als we lokaal Cz6 binnenlopen voor het laatste college van maandag: Mediawijsheid. Maandagavond college, niet bepaald mijn favoriete bezigheid, maar mijn nieuwsgierigheid wekte me naar het onderwerp van de cursus: samenleven 3.0
3 punt wat? Ja dat dus.
Als ik me niet vergis is 3.0 een uitbreiding van de 1.0- en de daarop volgende 2.0-ontwikkelingen op het web en daarbuiten. Waar bij 1.0 slechts informatie geboden werd aan de gebruiker, kon de gebruiker in 2.0 ook informatie creëren en delen met het web. Van één- naar tweerichtingsverkeer dus. Tot zover is het duidelijk. Nu wordt het wat ingewikkelder. Web 3.0 zou zich moeten kunnen aanpassen aan de gebruiker en dus integreren in de samenleving: Samenleving 3.0.
Ter voorbereiding van het college werden we verzocht om ons bij 8 (!!) verschillende social media aan te melden en iedereen meesleuren die we kennen: mensen vissen, noem ik het. Nu hou ik persoonlijk erg van vis, maar dit ging me toch wat te ver: een keer is de buik rond... Maar goed: 'n slapende kat vangt geen rat, dus vanaf heden ben ik 'actief' op vijf verschillende social media. Yay!
Gelukkig ogen dhr. Van Driel en gastspreker Bieblies poesvriendelijk, dus ik besluit de kat uit de boom te kijken en inderdaad, samenleving 3.0 is erg interessant en zeker de moeite waard om te bestuderen, maar aan de andere kant ook (nog) vrij eenzijdig. De catphrase luidt "durf te delen". En dat is serieuze shizzle: het begint schijnbaar al op je dertiende bij CU2 (schattig!), maar groeit uit tot een verzameling van Gmail, Blackboard, Facebook, Twitter, LinkedIn, Yammer, Skype, Blogspot, Dropbox, Evernote én Edistorm; een behoorlijke bol garen als je het mij vraagt. Overal worden netwerkbuddies vandaan geplukt om je netwerklijst op te vullen. En verder... dat wordt een beetje in het midden gelaten.
Een ander vereiste is dat ze álles van je moeten weten: naam, leeftijd, studie, opleiding, interesses, maar vooral je contactgegevens... Ik weet ook niet zo goed of ik wel zoveel van mezelf wil blootgeven. Ik ben nogal gesteld op mijn privacy en mijn 'me-time', zoals dat zo mooi heet en als iedereen alles al van je weet; wat blijft er dan over? En een ander issue; wat wordt er (door wie) mee gedaan? Gelukkig komen katten altijd op hun pootjes terecht, zo zeggen de honden... We shall see.
Hoe dan ook, ik zie op de lange termijn wel vis in 3.0. Hoewel ik negentig procent van mijn netwerkbuddies waarschijnlijk slechts van gezicht (vooruit, nu dus ook van naam) zal kennen, zullen er vast wel ergens wat handige lijntjes uit worden gegooid. En de rest? Nouja, altijd handig voor als je... ehh.... nou....
